“The Last Mrs. Parrish” ile Kimliklerin Gölgelerinde Yolculuk: Jennifer Lopez, Sessiz Bir Yıkımın Başrolünde
Bazı hikâyeler vardır, karakterler ne kadar sofistike, ne kadar zarif görünürse görünsün, derinlerde çamura bulanmış bir intikamın kokusunu taşır. The Last Mrs. Parrish, tam da böyle bir hikâye. Görünüşe aldanmamayı öğreten, insan psikolojisinin en karanlık kıvrımlarına ayna tutan, kadın olmanın çeşitli katmanlarında yankılanan bir çöküş ve yükseliş öyküsü.
Netflix’in yakın dönemde ekranlara taşıyacağı bu roman uyarlaması, yalnızca Jennifer Lopez’in bir başrol performansıyla değil, aynı zamanda sınıf farkı, kıskançlık, arzu ve kimlik oyunları üzerinden işleyen, yavaş yavaş genişleyen bir gerilimle dikkat çekiyor. Ve belki de Lopez’in yıllardır taşıdığı yıldız imajı, bu hikâyeye bambaşka bir gerilim unsuru katıyor.
Amber Patterson: Görünmezlikten Görünürlüğe Uzanan Zehirli Bir Yolculuk
Amber Patterson sıradan bir kadın. Daha doğrusu öyle olduğunu düşünüyor. Hayatı boyunca göz ardı edilmiş, varlığı fark edilmemiş, güzelliği onaylanmamış, potansiyeli bir türlü parlatılamamış bir kadın. Ama onun hikâyesi, fark edilmemekten delicesine korkan bir kadının başka bir kadının hayatına göz dikmesiyle başlıyor.
Jennifer Lopez’in canlandıracağı bu karakter, klasik anlamda kötü bir figür değil. Amber, sistemin kendisine biçtiği gölgelik hayattan sıkılmış biri. O, başkalarının ışığında kavrulmuş ama artık kendi güneşini çalmaya karar vermiş bir kadın. Ve bu yolculukta en büyük hedefi: Daphne Parrish’in hayatı. Evet, onun eşi, onun ihtişamlı çevresi, onun zarifliği ve hatta onun kimliği. Amber, bir ismi, bir duruşu, bir varoluşu ödünç almak istiyor. Kalıcı olmak istiyor. Görünür olmak istiyor. Saygı görmek istiyor.
Jennifer Lopez ve “Kadın Kadının Kurdu mu?” Sorunsalı
Jennifer Lopez, ekranlara yansıttığı her karakterde kendi ışığını bir şekilde taşır. Fakat Amber Patterson, bu ışığın altını kazıyan, Lopez’i daha önce hiç görmediğimiz kadar sessiz, sinsice hesap yapan ve duygusal olarak çatlamış bir hale büründürecek gibi. Bu, oyunculuğunun sınırlarını zorlayacağı, içe dönük bir rol.
Lopez’in bu rolle özdeşleşmesi bir tesadüf değil; çünkü yıllardır “mükemmel kadın” imajının baskısını sırtında taşıyan bir isim olarak, o da Amber gibi görünürlüğü, takdiri ve gücü her an savunmak zorunda kalmış biri. Amber, Lopez’in içinde biriken o “hep güçlü olma zorunluluğu”nun karanlık tarafını dışa vurma alanı.
Ve bu film, bizi şu soruya da getiriyor: Kadın, kadının gerçekten kurdu mudur? Yoksa ikisi de, toplumun birbirine düşman ettiği aynı sistemin farklı mağdurları mı?
Daphne Parrish: Kusursuzluk Maskesiyle Kapatılan Çatlaklar
Daphne, dışarıdan bakıldığında her şeye sahip: zengin bir eş, güzel bir ev, kusursuz bir hayat, zarif bir duruş. Ama içten içe çürüyen bir yapının üzerine inşa edilmiş bu hayat, Amber’in oyunu ile çatlamaya başlıyor. Daphne karakteri, toplumun bir kadından beklediği tüm “yüksek standartları” temsil ediyor: pasif şıklık, anne olma yetisi, eşine sadakat, duygularını saklama becerisi…
Fakat Daphne’nin kusursuzluğu, Amber’in öfkesiyle baş edemiyor. Ve izleyiciye çok keskin bir soru bırakıyor: Acaba Daphne gerçekten bu hayatı hak ediyor muydu? Yoksa sadece görünüşü kurtardığı için mi toplum ona bu saygıyı bahşetti?
Amber’in gözünden bakıldığında Daphne, sadece talihli bir kadın. Ama bu bakış açısı, aynı zamanda sınıf kıskançlığı, kadın kadına duyulan hınç, sistemin parçaladığı kadın psikolojisinin izdüşümü. Film, Daphne üzerinden “kime neyi neden imreniriz?” sorusuna çok katmanlı bir yanıt arıyor.
Sınıf ve Kadınlık Arasında Ezilen Kimlikler
The Last Mrs. Parrish yalnızca kişisel bir hikâye değil, bir sınıf anlatısıdır aynı zamanda. Amber’in Daphne’ye duyduğu arzu, sadece bir kişiye yönelik değildir. O hayatın sağladığı güvencelere, estetik imkanlara, konforlu yalnızlıklara ve toplumun “kutsadığı kadınlık” şekline duyulan bir hayranlıktır. Film bu yönüyle, sınıfsal farkların kadın kimliğini nasıl yeniden şekillendirdiğini göstermesi açısından çarpıcıdır.
Amber’in Daphne’ye yaklaşımı bir düşmanlık değil, bir fetiştir. Ama zamanla bu fetiş, yıkıcı bir takıntıya dönüşür. Çünkü toplumun ödüllendirdiği “mükemmel kadın” figürü, aslında birçok kadını yok sayarak inşa edilmiştir.
Netflix’in Kadın Anlatılarına Yatırımı
Netflix’in bu projeyi sahiplenmesi, son yıllarda giderek artan “kadın merkezli psikolojik gerilim” yapımlarına olan ilgiyi bir kez daha gözler önüne seriyor. Gone Girl, You, The Woman in the Window, Dead to Me gibi yapımlar, izleyiciye kadın karakterlerin karanlık yönlerini göstererek klasik “iyi-kötü” ikiliklerini yerle bir etmişti. The Last Mrs. Parrish de bu geleneğe katkıda bulunan, ama Jennifer Lopez gibi bir starla bunu daha da görünür kılan özel bir adım olacak.
Kim Olmak İsterdin?
Film sona erdiğinde izleyici kendine bir soru soracak: Gerçekten kim olmak isterdim? Amber mi? Daphne mi? Yoksa ikisi de mi değil?
İşte bu, filmin izleyiciye bıraktığı en güçlü psikolojik sorudur. Çünkü her izleyen, kendi içindeki karanlıkla yüzleşmeye zorlanacaktır. Amber’in hırsında biraz kendi arzularını, Daphne’nin şıklığında kendi bastırılmış gururunu, ikisinin savaşında ise kendi kimlik sancılarını bulacaktır.
Jennifer Lopez’in bu rolle yeniden tanımlanacağı bu film, sadece bir entrika anlatısı değil; kadınların bastırılmış arzularını, sınıfsal kırgınlıklarını, sistemin görünmez baskılarını ve içsel savaşlarını anlamak için çarpıcı bir ekran ayini olacak.
